عسل درمانی ؛ 14 خواص درمانی عسل طبیعی

امروزه عسل به عنوان یک ماده غذایی مهم با خواص شگفت انگیز در میان مردم مطرح است به طوری که از گذشتگان، اهل کتاب و مذاهب مختلف مصرف عسل را به عنوان یک ماده غذایی و یک داروی طبیعی برای بیماری های مختلف توصیه کرده اند، نتایج و تحقیقات نشان داده است که عسل علاوه بر یک ماده غذایی فوق العاده و مهم درسبد غذایی افراد، خواص درمانی زیادی برای بدن دارد و به درمان ناراحتی ها و بیماری ها کمک می کند؛ در این مقاله ای که از آهوتا منتشر شده است درمان بیماری های مختلف یا همان عسل درمانی را برسی می کنیم و برای شما از خواص درمانی عسل خواهیم گفت.

ویدئو خواص درمانی عسل

مقدمه

عسل محصولی طبیعی است که به دلیل خواص درمانی، بطور گسترده مورد استفاده قرار می‌گرفته است. گزارش شده است که این ماده غذایی حاوی حدود ۲۰۰ ماده است. عسل عمدتاً از فروکتوز و گلوکز تشکیل شده، اما فروکتواولیگوساکاریدها و بسیاری از آمینواسیدها، ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنزیم‌ها نیز می‌باشد. با توجه به گیاهی که زنبور از آن تغذیه کرده است، ترکیبات عسل متفاوت هستند. اگرچه، تقریباً تمام عسل‌های طبیعی حاوی فاوونوئیدها (نظیر اپی‌ژنین، پینوسمبرین، کامفرول، کوئرستین، گالانژین، کریسین و هسپرتین)، اسیدهای فنولی (مانند اسیدهای الاژیک، کافئيک، پی-کوماریک و فرولیک)، اسید آسکوربیک، توکوفرول‌ها، کاتالاز (CAT)، سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون کاهش یافته (GSH)، فرآورده‌های واکنش میلارد و پپتیدها هستند. بخش اعظمی از این ترکیب با یکدیگر تعامل می‌کنند تا خاصیت آنتی‌اکسیدانی هم‌افزایی عسل را ممکن سازند.

خواص عسل به مدت قرن‌ها، جایگاه ویژه‌ای در طب سنتی داشته است. هرچند، به دلیل عدم پشتیبانی علمی، کاربرد محدودی در طب نوین دارد. برای مدتی طولانی، مشاهده شده است که عسل را می‌توان جهت مقابله با مشکلات کبدی، قلبی-عروقی و گوارشی مورد استفاده قرار داد.

مصریان باستان، آشوری‌ها، چینی‌ها، یونانیان و رومی‌ها از عسل برای التیام زخم‌ها و درمان بیماری‌های روده استفاده می‌کردند. از چند دهه قبل تا کنون، عسل تحت بررسی‌های آزمایشگاهی و بالینی توسط گروه‌های پژوهشی مختلف قرار گرفت. چشمگیرترین کشف درباره عسل، خاصیت ضدباکتری عسل بود که در تحقیقات متعدد به آن اشاره شده است. عسل طبیعی، در مقابل بسیاری از ارگانیزم‌ها نظیر سالمونلا، شینگلا، اشریشیا کولی، هلیکوباکتر پیلوری و غیره، خاصیت ضدباکتریایی از خود به نمایش می‌گذارد. در مدل التهابی کولیت (ورم مخاط روده بزرگ)، عسل به اندازه درمان با داروی پردنیزولون موثر بوده است. تحقیقات همچنین نشان داده‌اند که عسل دارای خاصیت ضدالتهابی نیز می‌باشد و واکنش‌های ایمنی درون زخم را تحریک می‌کند. محققان اثر ضدالتهابی عسل پس از هضم در بدن انسان را اثبات کردند. جالب توجه است که عسل از اکسیداسیون لیپوپروتئین کم‌ تراکم ناشی از گونه‌های اکسیژن واکنش‌پذیر (ROS) نیز جلوگیری می‌کند. همچنین عسل دارای خاصیت ضدنئوپلاستی در موارد ابتلا به سرطان مثانه آزمایشی است.

ترکیبات شیمیایی عسل طبیعی

عسل طبیعی حاوی حدود ۲۰۰ ماده است که آمینواسیدها، ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنزیم‌ها را شامل می‌شوند، اما در وهله اول، جای قند و آب است. مقدار قند عسل در حالت خشک، حدود ۹۵ تا ۹۹ درصد است. عناصر کربوهیدرات اساسی عسل، فروکتوز (۵۶/۳۲ تا ۲/۳۸ درصد) و گلوکز (۵۴/۲۸ تا ۳/۳۱ درصد) هستند که ۸۵ تا ۹۵ درصد کل قندهایی را تشکیل می‌دهند که در دستگاه گوارش جذب می‌شوند.

سایر قندهای عسل عبارتند از: دی‌ساکاریدهایی نظیر مالتوز، ساکروز، ایزومالتوز تورانوز، نیجروس، ملیبیوز، پانوز، مالتوتریوز و ملزیتوز. مقداری اولیگوساکارید نیز در عسل وجود دارند. عسل حاوی ۴ تا ۵ درصد فروکتواولیگوساکاریدها است که به عنوان عامل‌های پروبیوتیک عمل می‌کنند. آب دومین جزء مهم عسل است. اسیدهای آلی ۵۷/۰ درصد عسل را تشکیل داده و شامل اسید گلیکونیک می‌شوند که یکی از فرآورده‌های فرعی هضم آنزیمی گلوکز است. اسیدهای آلی مسئول خاصیت اسیدی عسل هستند و تا حد زیادی به طعم مشخصه‌ای آن کمک می‌کنند. غلظت ترکیبات معدنی در عسل، از ۱/۰ تا ۰/۱ درصد متغیر است. پتاسیم فلز عمده موجود در عسل بوده و پس از آن، از لحاظ مقدار، کلسیم، منیزیم، سدیم، گوگرد و فسفر قرار دارند. عناصر کم‌مقدار نظیر آهن، مس، روی و منگنز نیز در عسل وجود دارند.

ترکیبات نیتروژنی، ویتامین‌های C، B₁ (تیامین) و B₂، ویتامین‌های پیچیده مانند ریبوفلاوین، اسید نیکوتینیک، B₆ و اسیدپانتوتنیک نیز در عسل یافت می‌شوند. مقدار پروتئین‌های موجود در عسل، بسیار جزئی و در حدود ۱/۰ تا ۵/۰ درصد است. بر اساس تحقیقی که اخیراً انجام شده، مقادیر ویژه پروتئین، با توجه به منشأ زنبور عسل، با یکدیگر متفاوت است. ترکیب میانگین عسل طبیعی، در جدول زیر نشان داده می‌شود.

میانگین ترکیبات عسل (مقدار در هر ۱۰۰ گرم عسل طبیعی)

ترکیب	مقدار میانگین
کربوهیدرات‌ها	82.4 گرم
فروکتوز	38.5 گرم
گلوکز	31 گرم
ساکروز	1 گرم
سایر قندها	11.7 گرم
فیبرهای خوراکی	0.2 گرم
چربی	0 گرم
پروتئین	0.3 گرم
آب	17.1 گرم
ریبوفلاوین (ویتامین B2)	0.038 میلی گرم
نیاسین (ویتامین B3)	0.121 میلی گرم
اسید پانتوتنیک (ویتامین B5)	0.068 میلی گرم
پیریدوکسین (ویتامین B6)	0.024 میلی گرم
فولات (ویتامین B9)	0.002 میلی گرم
ویتامین C	0.5 میلی گرم
کلسیم	6 میلی گرم
آهن	0.42 میلی گرم
منیزیم	2 میلی گرم
فسفر	4 میلی گرم
پتاسیم	52 میلی گرم
سدیم	4 میلی گرم
روی	0.22 میلی گرم

طیف وسیعی از آنزیم‌ها نظیر اکسیداز، اینورتاز، آمیلاز، کاتالاز و غیره، در عسل وجود دارند. اگرچه، آنزیم‌های اصلی در عسل، اینورتاز (ساکاراز)، دیاستاز (آمیلاز) و گلوکز اکسیداز هستند. این آنزیم‌ها در شکل‌گیری عسل نقش مهمی ایفا می‌کنند. آنزیم گلوکز اکسیداز، باعث تولید هیدروژن پراکسید (که دارای خواص ضدمیکروبی است) و اسید گلوکونیک از گلوکز می‌شود، که به جذب کلسیم کمک می‌کند. اینروتاز، ساکروز را به فروکتوز و گلوکز تبدیل می‌کند. دکسترین و مالتوز، از زنجیره‌های نشاسته‌ای طولانی و از طریق فعالیت آنزیم آمیلاز تولید می‌شوند. کاتالاز به تولید اکسیژن و آب از هیدروژن پراکسید کمک می‌کند.

خواص فیزیکی عسل طبیعی

عسل علاوه بر ترکیبات و طعم، دارای ویژگی‌های مهم متعددی است. عسل تازه استخراج شده، یک مایع چسبناک است. میزان چسبندگی آن به مواد مختلفی بستگی دارد و بنابراین با توجه به ترکیبات و بخصوص مقدار آب آن، با یکدیگر متغیر است. رطوبت‌پذیری، یکی دیگر از خواص عسل بوده و توانایی عسل در جذب رطوبت از محیط و نگهداری آن را تعیین می‌کند. عسل نرمال با مقدار آب ۸/۱۸ درصد یا کمتر، رطوبت را از هوای دارای رطوبت بالای ۶۰ درصد جذب می‌کند. فشار سطحی عسل، بر اساس منشأ عسل متفاوت است، که این تفاوت احتمالاً به دلیل مواد کلوئیدی درون عسل می‌باشد. این ماده، علاوه بر چسبندگی بالا، عامل مشخصات کف‌زایی عسل نیز می‌باشد.

رنگ عسل مایع، از رنگ روشن و بی‌رنگ (مانند آب) تا کهربایی تیره یا مشکی متغیر است. رنگ‌های مختلف عسل عمدتاً تمام رنگ‌های طیف زرد تا کهربایی را شامل می‌شوند. رنگ عسل با توجه به منشأ گیاهی، عمر عسل و شرایط ذخیره‌سازی آن متفاوت است، اما میزان شفافیت و زلالیت آن به مقدار ذرات معلق درون آن نظیر گرده گل بستگی دارد. رنگ‌های کمتر متداول برای عسل، زرد کمرنگ (عسل گل آفتابگردان)، رنگ‌های مایل به قرمز (عسل شاه بلوط)، مایل به خاکستری (عسل اوکالیپتوس) و مایل به سبز (عسل شهد گیاه) هستند. به محض تبلور (شکرک زدن)، رنگ عسل روشن‌تر می‌شود، زیرا بلورهای گلوکز سفیدرنگ هستند. شکرک زدن عسل به دلیل شکل‌گیری بلورهای مونوهیدرات گلوکز رخ می‌دهد که بر حسب ترکیبات عسل و شرایط نگهداری آن، این بلورها از لحاظ اندازه، شکل، ابعاد و کیفیت با یکدیگر متفاوت هستند. هر چه مقدار آب عسل پایین و مقدار گلوکز آن بالا باشد، تبلور سریع‌تر رخ می‌دهد.

کاربردهای سنتی عسل درمانی

همانطور که در نقاشی‌های عصر حجر نمایش داده شده است، استفاده انسان از عسل، به ۸۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد. مصریان باستان، آشوریان، چینی‌ها، یونانی‌ها و رومی‌ها از عسل برای التیام زخم‌ها و درمان بیماری‌های روده استفاده می‌کردند.

[wpipa id=”3594″]

عسل درمانی در طب اسلامی

در نظام طب اسلامی، عسل به عنوان یک ماده غذایی سالم در نظر گرفته می‌شود. قرآن کریم، به صراحت به عسل درمانی اشاره کرده است: «و خدایت به زنبور عسل وحی کرد که از کوهها و درختان و سقفهای رفیع، منزل گیر. و سپس از انواع میوه‌های شیرین (و از حلاوت و شهد گلهای خوشبو) تغذیه کن و راه پروردگارت را به اطاعت بپوی، آن‌گاه از درون آن، شربت شیرینی به رنگهای مختلف بیرون آید که در آن شفاء مردمان است. در این کار نیز آیتی (از قدرت خدا) برای متفکران پیداست» (آیات ۶۸ و ۶۹ سوره نحل). بعلاوه، حضرت محمد (ص)، استفاده از عسل را برای درمان اسهال توصیه نموده است. ابن سینا، دانشمند و پزشک بزرگ ایرانی، در حدود ۱۰۰۰ سال قبل عسل را به عنوان یکی از بهترین داروها در درمان سل معرفی کرده است.

جایگاه عسل درمانی در طب نوین

1- خواص ضدباکتری عسل

عسل درمانی علاوه بر نقش مهم طبیعی در طب سنتی، در طی دهه‌های اخیر، تحت تحقیقات آزمایشگاهی و بالینی قرار گرفته است. فعالیت ضدباکتریایی عسل، یکی از مهم‌ترین یافته‌هایی است که برای اولین بار در سال ۱۸۹۲ توسط فان کتل شناسایی شد.

مطالعات آزمایشگاهی کشت هلیکوباکتر پیلوری که عامل التهاب معده است، نشان داد که این بیماری با استفاده از محلول ۲۰ درصد عسل رفع می‌شود. حتی کشت‌هایی که به سایر عامل‌های ضدباکتری مقاومت نشان می‌دادند، در مقابل عسل آسیب‌پذیر بودند. گزارش شده است که برخلاف اکثر آنتی‌بیوتیک‌های رایج، مصرف عسل به پیشرفت باکتری‌های مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها منجر نمی‌شود و می‌توان بطور مداوم از آن استفاده نمود.

عسل می‌تواند به عنوان متوقف کننده رشد باکتری یا باکتری‌کش عمل نماید، که این خواص به غلظت مورد استفاده بستگی دارد. عسل علفزار ۸-۴ درصد و عسل مانوکا ۱۱-۵ درصد دارای خاصیت متوقف کنندگی رشد باکتری بودند، درحالی که خاصیت باکتری‌کشی آن‌ها به ترتیب با محلول‌های ۱۰-۵ درصدی و ۱۵-۸ درصدی بدست آمد. در نقطه مقابل، عسل مصنوعی (محلول قند که ترکیبات عسل را شبیه‌سازی می‌کند)، در محلول ۳۰-۲۰ درصدی، تنها دارای خاصیت متوقف کنندگی باکتری را داشت و اثری از خاصیت باکتری‌کشی نبود.

2- التیام زخم ها با عسل طبیعی

یکی از موارد کاربردی عسل که بیشترین میزان تحقیقات بر روی آن انجام شده و موثرترین کاربرد عسل شناخته می‌شود، التیام زخم‌ها می‌باشد. روس‌ها در جنگ جهانی اول از عسل جهت جلوگیری از عفونت و تسریع التیام زخم استفاده می‌کردند.

آلمانی‌ها روغن جگر ماهی و عسل را برای درمان زخم‌های مخاطی، سوختگی‌ها، زخم‌های چرکی و دمل‌های التهابی استفاده می‌کردند. مشخص شد که تقریباً تمام انواع زخم‌ها مانند خراشیدگی، دمل‌ها، محل قطع عضو، زخم بستر، سوختگی‌ها، التهاب ناشی از سرمازدگی، زخم ورم معده، ترک‌خوردگی نوک سینه، زخم‌های چرکی، زخم‌ها دیابتی، زخم بدخیم، جذام، جراحات، التهابات گردن رحم، زخم‌های واریسی و سلول داسی، زخم‌های عفونی، زخم‌های جراحی یا زخم‌های دیواره شکمی و میان دوراه، به عسل‌درمانی پاسخ می‌دهند. استفاده از عسل به عنوان پوشش زخم، به تحریک فرآیند التیام و حذف سریع‌تر عفونت منجر می‌شود. عسل در روی زخم‌ها دارای عملکرد پاک‌کنندگی است، احیای بافتی را تشدید می‌کند و التهاب را کاهش می‌دهد. پدهای آغشته به عسل، به عنوان پوشش‌های غیرچسبناک زخم‌ها عمل می‌کنند.

مکانیزم دقیق التیام زخم بوسیله عسل تاکنون مشخص نشده است. هرچند، چندین توصیه با توجه به پوشش‌دهی زخم مناسب بوسیله عسل ارائه شده‌اند. نوع زخم و میزان شدت آن، بر بازده عسل تأثیر می‌گذارند. عسل انتخاب شده باید به مقدار مناسب مصرف شود، بطوری که در صورت رقیق شدن بوسیله مواد خارج شده از زخم، همچنان مقداری از آن در محل زخم وجود داشته باشد. عسل استفاده شده باید فضایی بیشتر از وسعت زخم را پوشش دهد. نتایج بهتر زمانی بدست می‌آیند که عسل به جای روی زخم، بر روی پانسمان استفاده شود. تمام حفره‌ها باید بطور مناسب با عسل پر شوند و پانسمان انسدادی جهت جلوگیری از ترشح زخم، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در سوختگی‌ها، عسل ابتدا به عنوان تسکین دهنده اولیه و سپس به عنوان التیام‌بخش سریع عمل می‌کند. در مقابل کاشت تومور در موارد جراحی لاپاروسکوپی غدد، عسل به عنوان جلوگیری کننده از زخم‌شدگی استفاده می‌شود. هیچگونه عفونت ناشی از بکارگیری عسل بر روی زخم‌های باز گزارش نشده است. عسل در درمان ورم لثه و بیماری‌های لثه، نقش درمانی بالقوه‌ای ایفا می‌کند. در یک مورد قطع عضو یک پسر جوان از ناحیه زانو، که شدیداً دارای عفونت سودواورئوس و استافیلوکوکوس اورئوس بود و به درمان‌های عادی پاسخ نمی‌داد، استفاده از پدهای پانسمانی عسل مانوکای فعال و استریل، به بهبود کامل محل زخم در عرض ۱۰ هفته منجر شد. نتایجی مشابهی برای سوختگی‌ها نیز بدست آمده است. پانسمان حاوی عسل، فرآیند التیام زخم را بهبود می‌دهد، زخم را استریل می‌کند و درد را کاهش می‌دهد. مطالعات بر روی قانقاریای فورنیه، بهبود سریع و کاهش ورم و ترشح، احیای سریع و باقی ماندن جای زخم بسیار کم، کاهش انگل‌بری و کاهش مرگ و میر در اثر استفاده از عسل را نشان دادند.

عسل برای درمان زخم‌های ناشی از جراحی‌های بنیادین سرطان سینه و عروق گشاد شده، با موفقیت استفاده شده است. همچنین پس از جراحی بنیادین سرطان واژن نیز استفاده شد که به رفع عفونت زخم با کمترین میزان انگل‌بری و کمترین مدت زمان بستری در بیمارستان منجر شد. در بیماران مبتلا به عفونت زخم‌های پس از جراحی پس از عمل سزارین یا عمل برداشتن رحم، مصرف موضعی عسل به از بین رفتن سریع عفونت باکتریایی، کاهش مدت زمان بستری، کاهش استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها، تسریع بهبود زخم و کمترین میزان شکل‌گیری رد زخم منجر شد. بازده مشابه در موارد ابتلا به زخم بستر نیز مشاهده شده است.

آزمایشات بالینی جهت مقایسه پانسمان حاوی عسل و پانسمان دارای غشای آمنیوتیک، پانسمان سولفودیازین نقره و پانسمان پوست سیب‌زمینی جوشانده شده در موارد سوختگی‌ها انجام شد. پانسمان حاوی عسل، پیشرفت بهتری را در این موارد نشان دادند و بهبود زودهنگام با کشیدگی کمتر پوست و میزان جای زخم کمتر را به نمایش گذاشت. حفاظت بافتی بهتر از پیوندهای پوستی پس از درمان با عسل نیز گزارش شده است. محققان گزارش کرده‌اند که استفاده از عسل طبیعی، در درمان موکوزیت (التهاب غشای مخاطی) در اثر تابش موثر است.

یکی از موارد استفاده غیرمعمول از عسل، استفاده از آن به عنوان برطرف کننده سرخک در مراحل اولیه آن بود. عسل بر روی جوش‌ها مالیده شد و سپس جوش‌ها در روز بعد مشخص‌تر شدند. استفاده مداوم از عسل تا زمان از بین رفتن کامل جوش‌های سرخک ادامه یافت.

[wpipa id=”2991″]

3- مزیت‌های عسل به عنوان پوشش زخم

تأثیر بسیار فوری عسل در پاکسازی زخم‌ها، به دلیل ترکیب ترشح اسمزی و خاصیت زیست‌فعالی عسل است. آنزیم گلوکز اکسیداز عسل، گلوکز را به لوکوسیت‌ها می‌رساند، که به لحاظ تولید هیدروژن پراکسید که به فعالیت ضدباکتریایی ماکروفاژها منجر می‌شود، برای تنگی نفس ضروری است. خاصیت اسیدی عسل نیز به فعالیت ضدباکتریایی آن بیشتر کمک می‌کند. وجود طیف وسیعی از آمینواسیدها، ویتامین‌ها و عناصر کم‌مقدار نیز، اثر تغذیه‌ای مستقیمی بر احیای بافت‌ها دارد. ترشح اسمزی پس از استفاده از عسل، به زدودن گرد و خاک و باقیمانده بافت‌های مرده از بستر زخم کمک می‌کند، این پانسمان غیرچسبناک بوده و تعویض بدون درد را ممکن می‌سازد. با اینحال، برخی افراد درد و ناراحتی را تجربه کرده‌اند. این امر شاید به دلیل عصب‌های بدون محافظی باشد که با حالت اسیدی عسل تماس یافته‌اند.

پاکسازی عفونت که در زمان استفاده از عسل بر روی زخم مشاهده می‌شود، شاید نشان دهنده خواصی فراتر از خواص ضدباکتریایی آن باشد. تحقیق اخیر نشان می‌دهد که تکثیر بی-لنفوسیت‌ها و تی-لنفوسیت‌های خون اطراف زخم در محیط سلولی، بوسیله عسل با غلظت‌های پایین تا میزان ۱/۰ درصد تشدید می‌شود؛ و فاگوسیت‌ها نیز بوسیله عسل با غلظت‌های پایین تا ۱/۰ درصد فعال می‌شوند. در یک تحقیق، عسل طبیعی، ترشح فاکتور نکروز تومور- (TNF-)، اینترلوکین (IL)-۱ و IL-6 از سلول‌های MonoMac-6 (و مونوسیت‌های انسانی) را که واکنش ایمنی نسبت به عفونت را فعال می‌کنند، را افزایش داد. بنابراین، پیشنهاد شده است که اثر عسل بر التیام زخم ممکن است تا حدودی با تحریک سیتوکین‌های التهابی حاصل از سلول‌های مونوسیتی مرتبط باشد. بعلاوه، پانسمان عسل دارای مزیت‌های اقتصادی برای بیمار است. بهبود سریع، باعث کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و هزینه‌های پانسمان و جراحی می‌شود.

4- بیماری‌های دستگاه گوارش

مصرف خوراکی عسل جهت درمان یا پیشگیری از عفونت دستگاه گوارش نظیر التهاب معده، ورم اثنی عشر و زخم معده ناشی از باکتری‌ها و روتاویروس نیز گزارش شده است. اتصال باکتری‌ها به سلول‌های مخاطی، به عنوان اولین رویداد در پیشرفت عفونت‌های دستگاه گوارش در نظر گرفته می‌شود. مسدودسازی اتصال میکروارگانیزم‌های پاتوژنیک به مخاط روده، نشان‌دهنده استراتژی بالقوه در جلوگیری از بیماری است. محققان نشان دادند که جلوگیری از چسبندگی باکتری‌ها به دلیل استفاده از عسل، به جای تأثیر بر سلول‌های مخاطی، به دلیل تأثیر عسل بر باکتری‌ها بوده است.

چندین توضیح احتمالی برای جلوگیری از چسبندگی باکتری‌ها به دلیل استفاده از عسل وجود دارند: (۱) بازدارندگی مکانیکی غیراختصاصی از طریق پوشش‌دهی احتمالی باکتری‌ها بوسیله عسل، (۲) ممکن است برخی از اجزای عسل، موجب تغییر بار الکترواستاتیک یا آب‌گریزی باکتری شوند که به عنوان مهم‌ترین عوامل در فعل و انفعال باکتری با سلول‌های میزبان معرفی شده‌اند، یا (۳) از بین بردن باکتری‌ها به دلیل عوامل ضدباکتریایی فوق‌الذکر در عسل.

مشخص شده است که اسهال و آماس شکم (ورم معده و روده کوچک) بوسیله عسل به سرعت رفع می‌شوند. در موارد ابتلا به اسهال ناشی از آماس شکم باکتریایی، عسل با غلظت ۵ درصد، در مقایسه با گروه استفاده کننده از قند درون مایع جایگزین، مدت زمان اسهال را کاهش داده است. در آماس شکم ویروسی، هیچگونه تغییر مشاهده نشده است. عسل درون مایع هیدراسیون، جذب پتاسیم و آب را بدون افزایش جذب سدیم، افزایش می‌دهد، همچنین به ترمیم مخاط‌های روده‌ای آسیب‌دیده نیز کمک می‌کند، رشد بافت‌های جدید را تشدید نموده و به عنوان یک عامل ضدالتهابی عمل می‌کند. محققان نشان داده‌اند که پیش‌درمان خوراکی عسل (۲ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، از زخم‌های معده‌ای ناشی از ایندومتاسین، نفوذپذیری ریزوریدی و فعالیت میروپراکسیداز شکم جلوگیری می‌کند. همچنین مشخص شد که هلیکوباکتر پیلوری، به دلیل وجود هیدروژن پراکسید با غلظت ۲۰ درصد، به عسل با سطح متوسط فعالیت ضدباکتریایی حساسیت دارد.

جهت ارزیابی خواص حفاظت سلولی معده در عسل طبیعی، تزریق وریدی عسل ایزوتونیک (هم‌توان) به شکم، به کاهش چشمگیر وسعت زخم‌های ناشی از اتانول منجر شده است. همچنین، اظهار شده است که عسل طبیعی دارای خواص درمانی جهت بهبود زخم معده است و می‌توان از آن همانند سوکرالفات در درمان بیماری زخم معده استفاده نمود.

5-درمان عفونت‌های قارچی با عسل

گزارش شده است که عسل دارای خواص ضدقارچی می‌باشد. عسل خالص از رشد قارچ جلوگیری می‌کند و عسل رقیق شده قادر به جلوگیری از تولید سم توسط قارچ می‌باشد. همچنین نوعی فعالیت ضدقارچی برای برخی مخمرها و گونه‌های آسپرژیلوس و پنیسیلیوم و همچنین تمام درماتوفیت‌های متداول مشاهده شده است. کاندیدیاز ناشی از کاندیدا آلبیکان‌ها، به عسل واکنش نشان می‌دهند. مشخص شده است که مخاط‌های جلدی و سطحی مانند کرم حلقوی و پای ورزشکاران، به عسل واکنش نشان می‌دهند. این واکنش‌پذیری تا حدودی به دلیل جلوگیری از رشد قارچ و تا حدودی نیز ناشی از جلوگیری از عفونت باکتریایی است. بعلاوه، برخی مطالعات گزارش نموده‌اند که استفاده موضعی از عسل، در درمان درماتیت سبوره‌ای و شوره سر مفید بوده است.

6- خواص ضدویروسی عسل

علاوه بر خواص ضدباکتریایی و ضدقارچی، عسل‌های طبیعی خواص ضدویروسی نیز از خود نشان داده‌اند. محققان درباره تأثیر استفاده موضعی عسل بر روی حملات عودکننده آسیب‌های تبخال تحقیق انجام داده و نتیجه‌گیری کرده‌اند که استفاده موضعی عسل، ایمن بوده و در درمان علائم و نشانه‌های آسیب‌های عودکننده تبخال لب و تبخال تناسلی، موثرتر از کرم آسیکلوویر بوده است. همچنین عسل دارای اثرات بازدارندگی بر فعالیت ویروس سرخجه می‌باشد.

7- چشم‌پزشکی و عسل

عسل در سراسر جهان به عنوان درمان مشکلات مختلف چشم‌پزشکی مانند ورم پلک (بلفاریت)، التهاب قرنیه، ورم ملتحمه، آسیب‌های قرنیه و سوختگی‌های شیمیایی و حرارتی چشم‌ها استفاده می‌شود. در یک تحقیق، با بکارگیری موضعی عسل به عنوان پماد، در ۱۲۰ بیمار با اختلالات غیرپاسخگوی چشمی، بهبود در ۸۵ درصد بیماران مشاهده شد و در ۱۵ درصد باقیمانده، بیماری هیچگونه پیشرفتی نداشت. استفاده از عسل در موارد ابتلا به ورم ملتحمه عفونی، قرمزی، ورم، ترشحات چرکی و زمان از بین رفتن باکتری‌ها کاهش داشت.

[wpipa id=”3155″]

8- عسل به عنوان منبع کربوهیدرات

عسل، مخلوط طبیعی فروکتوز-گلوکز به همراه برخی اولیگوساکاریدها، پروتئین‌ها، ویتامین‌ها و مواد معدنی است. برخی مطالعات نشان داده‌اند که عسل، منبع کربوهیدرات موثر برای ورزشکاران پیش و پس از تمرین‌های مقاومتی و در حین انجام تمرینات سخت می‌باشد.

9- عسل و دیابت

استفاده از عسل در موارد ابتلا به دیابت‌های نوع ۱ و نوع ۲، با کاهش چشمگیر شاخص گلوکز نسبت به فروکتوز یا ساکارز در دیابت‌های نرمال همراه بوده است. عسل، در مقایسه با دکستروز، باعث افزایش بسیار کمی در سطوح گلوکز پلاسما در بیماران دیابتی می‌شود. همچنین عسل باعث کاهش چربی خون، سطوح هموسیستین و سطوح پروتئین واکنش‌پذیر C (CRP) در افراد نرمال و بیماران دارای چربی خون بالا می‌شود. در مشاهدات قبلی، مشخص شده است که عسل، ترشح انسولین را تسریع کرده، سطوح گلوکز خون را کاهش می‌دهد، و باعث افزایش غلظت هموگلوبین و بهبود نمایه چربی خون می‌شود.

10- عسل به عنوان پروبیوتیک و نگهدارنده مواد غذایی

مشخص شده است که هیدروژن پراکسید و ترکیبات غیرپراکسیدی مانند آنتی‌اکسیدان‌ها، از رشد شینگلا، مونوسیتوژن‌های لیستریا و استافیلوکوکوس اورئوس جلوگیری کرده و به محافظت از غذا کمک می‌کند. اگرچه کلوستریدیوم بوتولینوم ممکن است در ازای مقادیر کم عسل، همچنان وجود داشته باشد. عسل دارای پتانسیل خوبی جهت استفاده به عنوان منبع طبیعی آنتی‌اکسیدان‌ها جهت کاهش اثرات منفی قهوه‌ای‌شدگی پلی‌فنول اکسیداز در فرآوری میوه‌ها و سبزیجات می‌شود.

یک پروبیوتیک، نوعی مکمل خوراکی غیرقابل هضم است که تعادل ریزگیاهان روده‌ای که باعث تسریع رشد و فعالیت ارگانیزم‌های مفید می‌‎شوند و باکتری‌های زیان‌آور بالقوه را سرکوب می‌کنند را تنظیم می‌‎کند. مشخص شده است که عسل، شیرین‌کننده مناسبی برای فرآورده‌های شیر تخمیر شده بدون جلوگیری از رشد باکتری‌های رایج نظیر استرپتوکوکوس ترموفیلوس، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس دلبروکی و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم می‌باشد که برای حفظ سلامت دستگاه گوارش مفید هستند. همچنین عسل رشد بیفیدوباکتریوم را افزایش داده و تقویت می‌کند، که دلیل آن عمدتاً وجود انواع اولیگوساکاریدها می‌باشد.

11- خواص ضدالتهابی عسل

در یک تحقیق جدید گزارش شده است که عسل، فعالیت‌های سیکلواکسیژناز-۱ و سیکلواکسیژناز-۲ را کاهش داده و بدین ترتیب خواص ضدالتهابی از خود به نمایش می‌گذارد. همچنین عسل فعالیت‌های تنظیمی سیستم ایمنی را نشان داده است. بعلاوه، جذب خوراکی عسل طبیعی رقیق شده، باعث کاهش اثرات بر غلظت پروستاگلاندین‌ها مانند PGE₂، PGF_2α و ترومبوکسان B₂ در پلاسمای افراد نرمال می‌شود.

آسیب‌های درمان شده بوسیله عسل، ورم کمتر، تراوش سلول‌های گرانولی و مونومولکولی کمتر، نکروز کمتر، انقباض بهتر زخم‌ها، بهبود پوشش بافت مخاطی و غلظت‌های پایین گلیکوزآمینوگلیکان و پروتئوگلیکان را از خود نشان داده است. بعلاوه، التهاب و ترشح را کاهش و میزان التیام را افزایش می‌دهد، اندازه جای زخم را کم کرده و احیای بافتی را تسریع می‌کند. تأثیر عسل در درمان اگزما، پسوریازیس و شوره سر نیز گزارش شده است. در مدل التهابی ورم مخاط روده بزرگ، عسل به اندازه درمان بوسیله پردنیزولون موثر بوده است. داروهای درمان التهاب، دارای محدودیت‌های جدی هستند: کورتیکواستروئید از رشد بافت جلوگیری کرده و واکنش ایمنی را سرکوب می‌کند و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی نیز برای سلول‌ها، بخصوص سلول‌های شکمی، مضر هستند. اما عسل، واکنش ضدالتهابی عاری از عوارض جانبی دارد. داده‌های آزمایشگاهی اخیراً تولید شده و منتشر شده بیان می‌کنند که عسل قادر به جلوگیری از فعالیت مولفه‌های التهابی و رگ‌زایی بوده و همچنین، فعالیت‌های بازدارندگی قوی در مقابل  و PGE₂ در مدل التهاب کیسه هوا از خود نشان می‌دهد.

12- فعالیت آنتی‌اکسیدانی عسل

امروزه، همه به خوبی می‌دانیم که رادیکال‌ها باعث تغییرات مولکولی و جهش ژنی در بسیاری از اندام‌ها می‌شوند. تنش اکسیداتیو به عنوان عامل بسیاری از بیماری‌ها معروف شده است و دانشمندان در رشته‌های مختلف، به منابع طبیعی که می‌تواند اجزای فعالی جهت پیشگیری یا کاهش اثرات آن‌ها بر سلول‌ها شود، علاقه زیادی یافته‌اند.

عسل طبیعی حاوی بسیاری از فلاوونوئیدها (اپی‌ژنین، پینوسمبرین، کامفرول، کوئرستین، گالانژین، کریسین و هسپرتین)، اسیدهای فنولی (مانند اسیدهای الاژیک، کافئیک، پی-کوماریک و فرولیک)، اسید آسکوربیک، توکوفرول‌ها، کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون کاهش یافته، فرآورده‌های واکنش میلارد و پپتیدها می‌باشد. اکثر ترکیبات بالا، در کنار یکدیگر فعالیت می‌کنند تا خاصیت آنتی‌اکسیدانی ترکیبی ارائه نمایند. بنابراین، اظهار شده است که عسل، به عنوان یک آنتی‌اکسیدان طبیعی، می‌تواند به عنوان جایگزینی برای برخی نگهدارنده‌ها نظیر سدیم تری‌پلی‌فسفات درون نگهدارنده غذا جهت به تأخیر انداختن اکسیداسیون چربی، عمل نماید.

منشأ گیاهی عسل بالاترین تأثیر را بر خاصیت آنتی‌اکسیدانی آن دارد، درحالیکه فرآوری، حمل و نگهداری، خاصیت آنتی‌اکسیدانی عسل را تا میزان کمی تحت تأثیر قرار می‌دهند. خاصیت آنتی‌اکسیدانی تا حد زیادی با میزان کل اسیدهای فنولی مرتبط است. علاوه بر این، ارتباطی قوی بین خاصیت آنتی‌اکسیدانی و رنگ عسل یافت شده است. بسیاری از محققان متوجه شده‌اند که عسل تیره رنگ، مقادیر فنولی بالاتری داشته و در نتیجه، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی بالاتری خواهد داشت. محققان نشان داده‌اند که خاصیت آنتی‌اکسیدانی هم در بخش اتری و هم آبی وجود دارند که نشان دهنده این است که فلاوونوئیدهای عسل ممکن است در بخش‌های مختلف بدن انسان وجود داشته باشند، بطوری که اثرات فیزیولوژیکی متفاوتی از خود به جای می‌گذارند.

13- خواص ترکیبات فنولی عسل

ترکیبات فنولی یکی از مهم‌ترین گروه‌های ترکیبات موجود در گیاهان هستند که از حداقل ۸۰۰۰ ساختار شناخته شده مختلف تشکیل می‌شوند. گزارش شده است که این ترکیبات فعالیت‌های ضدسرطانی، ضدالتهابی، آنتی‌آتروژنیک، ضدلختگی، تنظیم سیستم ایمنی و مسکن از خود نشان داده‌اند و این کارکردها را به عنوان آنتی‌اکسیدان اعمال می‌کنند. ترکیبات فنولی عسل شامل اسیدهای فنولی و فلاوونوئیدها می‌شود که به عنوان نشانگرهای بالقوه منشأ گیاهی عسل درنظر گرفته می‌شوند. فعالیت‌های آنتی‌اکسیدانی ترکیبات فنولی، با تعداد مکانیزم‌های مختلف نظیر به دام انداختن رادیکال‌های آزاد، هیدروژن‌دهی، فرونشانی اکسیژن یکتا، کلات شدن یون فلزی مرتبط بوده و به عنوان بستری برای رادیکال‌هایی نظیر سوپراکسید و هیدروکسیل عمل می‌کنند.

14- بیماری‌های قلبی-عروقی

بیماری ایسکمیک قلب (بیماری عروق کرونری) (IHD) باعث مرگ و میر بالاتر و تحمیل هزینه‌های مالی بیشتری نسبت به بیماری‌های دیگر در کشورهای توسعه‌یافته می‌شود. آریتیمی و سکته میوکاردی (MI) نشانه‌های جدی IHD هستند. در دوره جراحی قلب و MI، آریتمی شکمی نظیر تاکیکاردی شکمی و فیبریلاسیون شکمی، دلایل اصلی مرگ و میر هستند. در درمان چنین مشکلاتی، درمان دارویی (بخصوص داروهای ضد آریتمی) ممکن است نجات‌بخش باشند. از طرف دیگر، خطرات داروهای ضد آریتمی (مانند آریتمی‌های مرگبار در برخی بیماران)، به ایجاد محدودیت در مصرف اینگونه داروها منجر شده است. از اینرو، تمایل به استفاده از داروهایی وجود دارد که اثرات جانبی کمتر و کارایی بیشتری داشته باشند.

عسل طبیعی از دوران باستان در جهت اهداف پزشکی مورد استفاده قرار می‌گرفته است، اگرچه در مورد بیماری‌های قلبی-عروقی، اکثر مطالعات پیشین بر روی حیوانات انجام شده و عمدتاً بر اثرات عسل در برابر عامل‌های ریسک قلبی-عروقی نظیر چربی خون بالا و تولید رادیکال‌های آزاد تمرکز داشته‌اند. آنتی‌اکسیدان‌های موجود در عسل شامل ویتامین C  ترکیبات مونوفنولی، فلاوونوئیدها و ترکیبات پلی‌فنولی هستند. مصرف منظم فلاوونوئيد، با کاهش ریسک ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی همراه است. طیف وسیعی از ترکیبات فنولی در عسل وجود دارند که دارای اثرات امیدوارکننده‌ای در درمان بیماری‌های قلبی-عروقی هستند.

در بیماری عروق کرونری (CHD)، اثرات محافظتی ترکیبات فنولی عمدتاً شامل اثرات ضدلختگی، ضد ایسکمیک، آنتی‌اکسیدانی و سستی عروق می‌باشد. بیان شده است که فلاوونوئیدها ریسک ابتلا به CHD را بوسیله سه عملکرد کاهش می‌دهند: بهبود اتساع عروق کرونری، کاهش قدرت انعقادی پلاکت‌های خون و جلوگیری از اکسایش LDLها. در ۳۸ فرد دارای اضافه وزن، تأثیر عسل طبیعی بر کلسترول کلی، LDL-C، کلسترول لیپوپروتئین پرتراکم (HDL-C)، تری‌اسیل‌گلیسرول، پروتئین واکنش‌پذیر C (CRP)، قند خون ناشتا و وزن بدن بررسی شده‌اند. نتایج نشان دادند که مصرف ۷۰ گرم عسل طبیعی به مدت ۳۰ روز، باعث کاهش کلسترول کل، LDL-C، تری‌اسیل‌گلیسرول و CRP شده است (۰۵/۰P<). این محققین نتیجه‌گیری کرده‌اند که عسل طبیعی، عامل‌های ریسک قلبی-عروقی را، بخصوص در افراد دارای عامل‌های ریسک بالا، کاهش می‌دهد، و در افراد چاق یا دارای اضافه وزن، باعث افزایش وزن بدن نمی‌شود.

تأثیر مصرف خوراکی ۷۰ گرم عسل طبیعی، در مقایسه با همین مقدار عسل مصنوعی (فروکتوز بعلاوه گلوکز)، در انسان‌ها مورد مطالعه قرار گرفت. افزایش انسولین و CRP پس از مصرف گلوکز، بسیار بالاتر از حالت مصرف عسل بود. بعلاوه، عسل باعث کاهش کلسترول، LDL-C و TG شده و میزان HDL-C را کمی افزایش داد. در بیماران مبتلا به قند خون بالا، عسل مصنوعی مقدار TG را افزایش داد، درحالیکه عسل باعث کاهش TG شد. در بیماران مبتلا به چربی خون بالا، عسل مصنوعی باعث افزایش LDL-C شد، درحالیکه عسل مقدار LDL-C را کاهش داد. در بیماران دیابتی، عسل در مقایسه با دکستروز، افزایش بسیار کمتری در مقدار گلوکز پلاسما را نشان داد. عسل می‌تواند حاوی متابولیت‌های نیتریک اکسید (NO) باشد و سطوح بالای NO موجود در عسل ممکن است در بیماری‌های قلبی-عروقی، دارای عملکرد محافظتی باشد.

[wpipa id=”3142″]

همچنین عسل فشار خون وریدی را کاهش داد که می‌تواند باعث کاهش پیش‌بار قلب و در نتیجه کاهش تجمع خون در سیستم عروقی شود.

محققان اثرات پروفیلاکتیک عسل طبیعی را به عنوان یک عامل پیش‌شرط دارویی بر روی آسیب‌های ناشی از ایسکمی/ترمیم خون‌رسانی (I/R) در نظر می‌گیرند، بطوریکه تزریق وریدی کوتاه‌مدت محلول‌های غنی کربس با عسل طبیعی ۱۰ دقیقه قبل و ۱۰ دقیقه بعد از ایسکمی، به قلب یک موش ایزوله شده تزریق شد. نتیجه تحقیق آزمایشگاهی دیگری نشان داد که مصرف خوراکی مداوم عسل طبیعی (به مدت ۴۵ روز) باعث ایجاد اثرات ضدآریتمی و ضدسکته قوی در موش‌ها می‌شود.

در یک تحقیق، پیش‌درمان موش‌های بیهوش نرمال یا موش‌های تحت استرس با عسل طبیعی (۵ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن) ۱ ساعت پیش از تزریق آدرنالین (mcg/kg ۱۰۰) می‌تواند در مقابل نقص عملکرد محرک عروقی و اختلالات قلبی ناشی از اپی‌نفرین از موش‌ها محافظت کند و اثر انقباضی مثبت آدرنالین را نیز حفظ نماید. این محققین نتیجه‌گیری کردند که عسل طبیعی ممکن است در مقابل نقص عملکرد محرک عروقی و اختلالات قلبی ناشی از اپی‌نفرین را بطور مستقیم (از طریق ظرفیت آنتی‌اکسیدانی بالا و آنتی‌اکسیدان‌های آنزیمی و غیرآنزیمی، در کنار مقادیر قابل توجه عناصر معدنی نظیر منیزیم، سدیم و کلر) و یا بطور غیرمستقیم از طریق تشدید انتشار نیتریک اکسید از غشای درونی قلب از طریق تأثیر ویتامین C، خواص محافظت از قلب و اثرات درمانی خود را اعمال کرده باشد.

عسل همچنین از تنش اکسیداتیو که ممکن است تا حدودی عامل فعالیت محافظت عصبی آن در مقابل مرگ سلولی آزمایشگاهی و ایسکمی مغزی موضعی درون بدن باشد، جلوگیری کرده است. با توجه به وجود بسیاری از ترکیبات آلی با خاصیت آنتی‌اکسیدانی و حذف رادیکال‌ها در ترکیبات عسل، به نظر می‌رسد که عسل دارای توانایی بالقوه‌ای جهت عمل به عنوان منبع مهم آنتی‌اکسیدان‌های طبیعی در تغذیه انسان باشد. بعلاوه، با توجه به خاصیت ضدالتهابی آن، باعث کاهش مرگ بافت‌ها می‌شود.

سایر خواص درمانی عسل

خاصیت موثر عسل به عنوان عامل ضدسرطان، در برخی از تحقیقات گزارش شده است. عسل در درمان آزمایشی سرطان مثانه، خواص ضدسرطانی از خود به نمایش گذاشته است. عسل طبیعی می‌تواند در درمان درد قفسه سینه، خستگی و سرگیجه، نقش مهمی ایفا کند. این موضوع احتمالاً به دلیل میزان انرژی تغذیه‌ای بالای عسل است که کالری مورد نیاز بدن را بلافاصله پس از مصرف تأمین می‌کند.

مزیت‌های عسل در درد و عفونت کشیدن دندان‌ها یا پوسیدگی دندان ناشی از خشکی دهان به دلیل تابش اشعه نیز مشاهده شده است. همچنین مشاهده شده که عسل عامل بسیار موثری در ترمیم بافت پوست دارای ترک‌خوردگی بوده و می‌تواند به سادگی برای این منظور مورد استفاده قرار گیرد. در پژوهشی که در مرکز بورکینافاسو انجام شده، مشخص شد که ساکنین محلی، به دلیل خواص ضدباکتریایی و ضدالتهابی عسل، از آن برای درمان ناراحتی‌های تنفسی، سرخک، دردهای قاعدگی، اختلالات پس از زایمان، ناتوانی جنسی مردان و فارنژیت استفاده می‌کنند. همچنین گزارش شده است که عسل در شرایط آزمایشگاهی، دارای خواص ضدعفونی کننده می‌باشد.

در یک تحقیق، مصرف روزانه عسل، انواع اثرات مفید بر شاخص‌های خونی، سطوح مواد معدنی و آنزیم‌های خون و سیستم غدد درون‌ریز را نشان داد. در تحقیق دیگری، عسل خوراکی، تولید آنتی‌بادی در طول واکنش‌های اولیه و ثانویه سیستم ایمنی در مقابل آنتی‌زن‌های وابسته به غده تیموس و مستقل از آن را تشدید کرد.

عسل زنبور بدون‌نیش به عنوان یک عامل محاظتی در مقابل آسیب DNA عمل کرده و می‌تواند شواهد جالب توجهی در رابطه با ظرفیت آنتی‌اکسیدانی معین ارائه دهد. محققان اثرات عسل بر تنش اکسیداتیو و مرگ سلولی در زردی انسدادی آزمایشگاهی را بررسی کرده و دریافتند که عسل، اثرات منفی انسداد زردآبراه (مجرای صفرا) بر فراساختار کبدی را کاهش می‌دهد. این اثر ممکن است به دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی عسل باشد.

در تحقیق دیگری، تأثیر مصرف عسل بر آسیب کبدی ناشی از ان-اتیل‌مالئیمید (NEM) در موش‌ها مورد بررسی قرار گرفت. NEM یک مسدودکننده سولفیدریل است که به سیستم آنتی‌اکسیدان وابسته به سولفیدریل (عمدتاً گلوتاتیون) درون بدن، آسیب می‌رساند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که کم شدن غلظت گلوتاتیون، در آسیب کبدی ناشی از NEM نقشی سببی بازی می‌کند، و اینکه اثر حفاظت از کبد در عسل، ممکن است به دلیل فرآیندهای حساس به سولفیدریل باشد. در سرطان سلول کبدی، عسل را می‌توان به عنوان بازدارنده امیدوارکننده تکثیر، فعالیت پروتئاز و فعالیت ژلاتیناز سلول‌های HepG2 بصورت مستقل در نظر گرفت.

محققان همچنین نشان داده‌اند که عسل بواسطه جلوگیری از تضعیف رحم، دارای اثرات مفیدی بر موش‌های یائسه می‌باشد و تراکم استخوان‌ها و میزان مقابله با افزایش وزن بدن را افزایش می‌دهد. آن‌ها نتیجه‌گیری کردند که عسل می‌تواند جایگزین مناسبی برای درمان تعویض هورمونی باشد.

درمان بیماری های روحی- روانی با عسل
برنو بتزی آزمایش هایی روی محلول عسل برای بیماران مبتلا به عارضه های روحی – روانی مانند آنژین صدری” انجام داده است.
آزمایش نشان داده است هنگامی که محلول عسلی با کوکو بوسیلاسی به ورید تزریق می شود در بهبود عارضه های عصبی و رفع بی خوابی ناشی از اختلالات روانی و آنژینهای صدری موثر واقع شده است. هم چنین این دارو به صورت تزریقی همراه با عصاره غده فوق کلیوی تزریق می شود در درمان صرع شدید شکمی مفید بوده است.

درمان خارش های فرج با عسل
منظور از خارشهای فرج آن دسته از خارش هایی است که آزار دهنده و دارای علل ناشناخته میباشند که تحت خارش ویژه فرج (دستگان تناسلی زنان مطرح است. این خارش بیشتر در زنان میان سال به بالا دیده می شود. یک خارش آزار دهنده و مزمن است و همیشه با ضدعفونی کننده گرم آبزن ها، درمان می شود.

درمان واریس رگها با عسل
عسل با روغن گل محمدی گرم شود. همان طوری که گرم است روی رگهای واریس مالیده شود، این روش درمانی و روغن مالی قبل از خواب انجام گیرد. در طول درمان بیمار باید روزانه در سه نوبت یک قاشق غذاخوری عسل بخورد و مدتی ادامه دهد.

درمان سل ریوی با عسل
روغن گل محمدی را با مقدار مساوی عسل مخلوط و به اندازه نیم فنجان صبح ناشتا و نیم فنجان شب قبل از خواب نوشیده شود. از سوی دیگر، قبل از خواب، سینه و منطقه نای و نایژهها را با روغن زیتون که با کمی عسل مخلوط شده، بمالید. اگر درمان حداقل ۱۵ روز ادامه یابد، بهبودی حاصل خواهد شد.

اثرات مضر مصرف عسل

عسل نسبتاً عاری از اثرات مضر است. استفاده موضعی عسل ممکن است به احساس سوزش موقتی منجر شود. در غیر اینصورت در حالت‌های دیگر، به اشکال مختلف عامل آرامش‌بخش، تسکین دهنده درد، تعویض پانسمان بدون درد و بدون ناراحتی توصیف می‌شود. آلرژی نسبت به عسل بسیار کمیاب است، اما ممکن به گرده گل یا پروتئین‌های زنبور موجود در عسل، واکنش آلرژیک ایجاد شود. مصرف بیش از حد عسل ممکن است به دهیدراسیون بافت‌ها منجر شود، هرچند که می‌توان این وضعیت را با استفاده از بسته‌های نمک رفع نمود. زمانیکه عسل بر روی زخم‌های بزرگ افراد دیابتی بکار برده می‌شود، ریسک نظری افزایش سطوح قند خون همواره ممکن است وجود داشته باشد. ریسک مسمومیت بوتولیسم زخم، به دلیل وجود هاگ‌های کلوستریدیا، را می‌توان بوسیله تابش گاما که بدون از دست رفتن خاصیت ضدباکتریایی عسل هاگ‌های کلوستریدیا را می‌کشد، به حداقل رساند.

نظر شما درباره خواص درمانی عسل چیست؟ چه تجربه ای در درمان بیماری ها با عسل داشته اید؟ نظر یا تجربه خود را برای ما بنویسید.

ncbi.nlm.nih